Połączenie montażowe GE Gce06gghbbb to jednozłącze przeznaczone do łatwej i szybkiej instalacji w urządzeniach elektronicznych, takich jak komputery, drukarki i urządzenia do strumieniowania. Jest ono zaprojektowane z myślą o wygodzie użytkownika, dzięki czemu można go łatwo zainstalować i łatwo go wymienić. Jego duży wybór końcówek sprawia, że jest on idealny do wszelkiego rodzaju aplikacji, a także jest łatwy w czyszczeniu i konserwacji. Łączenie tego typu jednozłącza jest szybkie i łatwe, dzięki czemu można go używać w wielu różnych aplikacjach.
Ostatnia aktualizacja: Połączenie montażowe Ge Gce06gghbbb
Wykonanie podejść wodociągowych Dokładne wypłukanie miski ustępowej wymaga doprowadzenia wody pod odpowiednim ciśnieniem i w wystarczającej ilości. Z rozwiązań dostępnych obecnie na rynku projektant, jak i monter może wybierać pomiędzy: – dolnopłukiem – górnopłukiem – zaworem ciśnieniowym. Podejście pod dolnopłuk Pod pojęciem dolnopłuk należy rozumieć zarówno płuczki natynkowe i podtynkowe nisko zawieszone, montowane na wysokości 120-150 mm nad muszlą, jak i płuczki stojące (kompaktowe), montowane bezpośrednio na muszli. W obu przypadkach czas spłukiwania wynosi około 4s, natomiast czas napełniania od 15-30 s (Prawidłowo wyregulowany dolnopłuk napełnia się z prędkością 200 ml/s, co przy 6 litrowej płuczce daje 30s). Połączenie donopłuka z instalacją wodociągową następuje poprzez zawór kątowy. Zawór ten może się znajdować z prawej lub lewej strony spłuczki, jak i bezpośrednio wewnątrz zbiornika. To ostatnie rozwiązanie jest powszechnie stosowane dla stelaży podtynkowych zapewniając estetyczny wygląd łazienki i eliminując problem roszenia się wężyka. Wysokość montażu podejścia pod zawór kątowy, do niedawna ściśle określona, zaczyna być sprawą otwartą. W przybliżeniu możemy stosować następujące wartości (zob. Rys. ): – dolnopłuk – 800-1000 mm (średnio 900 mm) – kompakt 700-900 mm (średnio 800 mm) – dolnopłuk podtynkowy – wysokość montażu zależy od konstrukcji stelażu, przedział wartości jest bardzo duży, od 750-1200 mm, z uwagi na stelaże do wysokiej i niskiej zabudowy; nie ma to jednak większego znaczenia, bowiem podejście wodociągowe wykonuje się tutaj w trakcie montażu stelaża. Zwracam uwagę, że wszystkie ww. wysokości montażu zakładają położenie zaworu kątowego powyżej lustra wody w zbiorniku. W praktyce zawór ten może być także umieszczony poniżej zbiornika i połączony z nim rurką miedzianą w kształcie litery „L”. Takie rozwiązanie zaworu, dość powszechnie stosowane na zachodzie jest bardziej estetyczne i zapewnia lepsze odpowietrzenie instalacji. Wysokość podejścia wynosi w tym wypadku około 500 mm. UWAGA – Na rynku dostępne są kompakty ze zbiornikiem spłukującym zasilanym od dołu. Podejście należy w tym wypadku wykonać nisko nad podłogą z boku spłuczki na wysokości około 20-30 cm od podłogi Podejście pod górnopłuk Górnopłuki, dość powszechnie do niedawna stosowane w budynkach użyteczności publicznej, tracą obecnie na znaczeniu, przegrywając z bardziej cichymi konstrukcjami dolnopłuków. Urządzenia te posiadają standardowo płuczki o pojemności 9 litrów, bez funkcji stopu, co znacznie zwiększa zużycie wody w budynku. Duża energia spływającej wody niejednokrotnie powoduje też rozchlapywanie się wody na posadzce sanitariatu. Prawidłowo zamocowany górnopłuk powinien się znajdować na wysokości minimum 1500 mm licząc od miski ustępowej do dna zbiornika. Przy takim zamocowaniu, podejście pod zawór kątowy do płuczki należy wyprowadzić na 2000-2200 mm od podłogi. Zaletą powyższego rozwiązania jest mniejsza ilość miejsca potrzebna pod zabudowę muszli. Minimalna odległość muszli od ściany, przy której nastąpi otwarcie i utrzymanie w pozycji pionowej sedesu, wynosi w tym przypadku ~140 mm. Dla przykładu, przy dolnopłukach odległość ta zależy od konstrukcji zbiornika i wynosi od 150 do nawet 200 mm. Zawory ciśnieniowe montujemy prostopadle do ściany w osi muszli ustępowej. Podejście powinno się kończyć gwintem wewnętrznym ¾”, usytuowanym na wysokości około 1000 mm nad podłogą. Rys. Zasady wykonywania podejść wodociągowych do spłuczek ustępowych. Muszle stojące możemy ogólnie podzielić na tzw. warszawskie (zwane też lejowymi) i poznańskie (zwane też uniwersalnymi). Oba typy muszli mogą mieć wykonanie kompaktowe z półką do zamocowania spłuczki ustępowej i zwykłe, z przyłączem wodnym do zamocowania dolnopłuka lub górnopłuka. Wszystkie powyższe rodzaje muszli charakteryzują się nieco innymi wymiarami montażowymi. Muszla warszawska posiada odpływ ścieków skierowany pionowo w dół. Podejście pod taką muszlę wymaga w praktyce poprowadzenia całej instalacji pod sufitem niższej kondygnacji i przebicia się przez strop. Przy stropach o grubości przekraczającej 30 cm i bezpośredniej bliskości pionu, podejście może być wykonane także bezpośrednio w stropie. Rozwiązanie powyższe musi być jednak każdorazowo uzgadniane z projektantem budynku, który winien wykonać dodatkowe obliczenia wytrzymałościowe. pl/upload/image/montmu1. jpg" alt="montmu1. jpg"/> Rys. Trzy rozwiązania podejść kanalizacyjnych. Od lewej podejście pod muszlę warszawską ze spłuczką ciśnieniową, podejście pod muszlę poznańską od strony podłogi, podejście pod muszlę poznańską kompaktową od strony ściany. Ozn:1- zawór spłukujący ciśnieniowy, 2-dolnopłuk, 3- spłuczka kompaktowa, 4-sztucer z uszczelką manszetową, 5-kolano białe 88° z manszetą, 6-rozeta maskująca, 7 – sztucer biały z manszetą Króciec podejścia pod muszlę warszawską jest punktem stałym instalacji, dlatego jego trasowanie musi być bardzo precyzyjne. Zbyt dalekie zamocowanie podejścia od ściany powoduje problemy z montażem dolnopłuka, z kolei zbyt bliskie – brak możliwości otwarcia deski sedesowej. Odległość od osi podejścia do ściany za miską (wymiar A na Rys. 1), należy przyjmować w przedziale 180 – 250 mm (średnio 200 mm). Wartości nie mieszczące się w tym przedziale można próbować niwelować przyłączami mimośrodowymi. Pamiętajmy jednak, że uzyskamy w ten sposób zaledwie 2-3 cm różnicy. Mimośród nie może być bowiem zbyt duży, aby nie ograniczał swobodnego spływu ścieków z muszli. Przy wartościach znacznie przekraczających 250 mm, jedynym rozwiązaniem będzie zastosowanie muszli warszawskiej kompaktowej, czyli z dolnopłukiem zamontowanym w konstrukcji muszli. Podejścia pod muszle poznańskie W odróżnieniu do typu warszawskiego, muszla poznańska może mieć odpływ skierowany: poziomo, ukośnie prosto, a także ukośnie lewo lub prawo. Te ostatnie rozwiązania są obecnie bardzo rzadkie, dostępne głównie na zamówienie. Podejście kanalizacyjne pod muszle poznańskie możemy wykonać co najmniej na dwa sposoby: – od strony podłogi – od strony ściany. są niemal identyczne jak dla muszli warszawskiej. Króciec podejścia znajduje się w tym przypadku na poziomie posadzki i łączy muszlę z instalacją kanalizacyjną za pośrednictwem dodatkowego sztucera kolankowego. Przy prawidłowym wykonaniu, rozeta sztucera maskuje kielich podejścia. Odległość podejścia od ściany (wymiar A), należy przyjmować w nieco mniejszym przedziale od 180-220 mm (średnio 200 mm). Ewentualne błędy montażowe możemy jednak bez problemu skorygować przy pomocy np. łączników harmonijkowych. Podejścia od strony ściany wymagają poprowadzenia instalacji w sposób kryty za płytą GK lub ścianką osłonową z cegły. Krycie średnicy 100 mm w bruzdach ściennych jest zabronione. Podejście ścienne ma sens tylko dla muszli poznańskich o odpływie poziomym. Króciec winien wystawać w tym przypadku maksymalnie 2 cm poza obrys ściany tak, aby po zamontowaniu sztucera rozeta maskująca skryła kielich (Fot. 1). Wysokość podejścia od podłogi zależy teoretycznie od typu muszli, jednak dla większości przypadków możemy przyjąć tę wysokość równą 180 mm. Pamiętajmy jednak, że wymiar ten jest wartością obliczoną od gotowej podłogi. Jeśli w czasie montażu podejścia mamy do czynienia z gołym stropem, musimy do wartości 180 mm dodać grubość izolacji, wylewki i terakoty. Muszla zintegrowana z dolnopłukiem ma stałą długość, której w żaden sposób nie da się regulować. Jeśli chcemy, aby tył kompaktu był oparty o ścianę, musimy wykonać podejście dokładnie pod wymiar muszli. Decydując się na konkretny model kompaktu sprawdźmy w sklepie jego wymiary montażowe. Unikniemy w ten sposób przykrych niespodzianek. Rys. Wymiary montażowe dla muszli kompaktowej ze spłuczką narożną (Nova Top Pico firmy KOŁO) Montaż muszli ustępowych w przedszkolach wymaga zamocowania niższych misek o specjalnej konstrukcji. Na rynku znajdziemy np. model firmy KOŁO o nazwie NOWA TOP JUNIOR o wysokości 33 cm. Wymiary montażowe zamieszczam poniżej. Montaż prefabrykatów jest tym etapem procesu budowy, którego postęp i efekty widać niemalże natychmiast. Wykonywanie najbardziej pracochłonnych prac montażowych przy pomocy dużych maszyn budowlanych z maksymalnym wykorzystaniem ich potencjału jest główną zaletą montażu prefabrykatów. Praca ludzi sprowadza się tu jedynie do czynności pomocniczych i przygotowawczych. Jednocześnie montaż prefabrykatów wymaga specjalistycznej wiedzy i doświadczenia kadry pracowników. Spis treści Belki i dźwigary prefabrykowane to podstawowe elementy konstrukcyjne, z punktu widzenia sposobu montażu zaliczane do elementów kładzionych, podobnie jak inne prefabrykaty pracujące poziomo lub pod niewielkim nachyleniem: płyty stropowe, balkonowe, spocznikowe i dachowe. Montaż prefabrykatów obejmuje: wyznaczenie położenia elementu, przygotowanie złącza, podwieszenie elementu do haka maszyny montażowej, montaż właściwy oraz wykonanie lub wykończenie złączy. Aby montaż prefabrykatów przebiegał prawidłowo, należy przestrzegać następujących zasad: Przed przystąpieniem do montażu prefabrykatów – dźwigarów i belek – należy na nich oraz na ich podporach wyznaczyć punkty charakterystyczne, m. in. oś i odcinki belki prefabrykowanej, które mają spoczywać na podporach. Unosi się je zazwyczaj, wykorzystując zawiesie dwulinowe, zapewniające 5-procentowe pochylenie elementu w czasie przenoszenia. Poziom ułożenia belek zazwyczaj reguluje się za pomocą podkładek stalowych, neoprenowych albo wykonuje się podlewki z betonu lub zaprawy. Smukłe dźwigary kratowe trzeba czasem wzmacniać na czas montażu prefabrykatów przez zamocowanie na nich specjalnej konstrukcji usztywniającej, a w przypadku tych o większych rozpiętościach, podatnych na podmuchy wiatru, niezbędne jest stosowanie konopnych lin kierunkowych. Służą one do naprowadzania dźwigara wiszącego na haku maszyny montażowej na właściwe położenie. Ich zakładanie i operowanie nimi należy do obowiązków montażystów (linowych) obsługujących składowisko prefabrykatów. Do tymczasowego zamocowania i rektyfikacji dźwigarów o wysokości przekroju ponad pięciokrotnie większej niż szerokość podstawy służą specjalne łączniki. Podczas montażu prefabrykatów pierwszy z ustawionych dźwigarów trzeba stężyć bardzo starannie, np. za pomocą czterech odciągów. Następne można usztywniać rozporami, zamocowanymi do wcześniej zmontowanych elementów, ew. zamiast użycia rozpór konstrukcję pokrywa się płytami stropowymi lub dachowymi. W okresie obniżonych temperatur montaż prefabrykatów powinien być uzupełniany o zabiegi specjalne. Dokładne zalecenia są zawarte w instrukcji pt. „Wytyczne wykonania robót budowlano-montażowych w okresie zimowym przy temperaturach do –15°C”, wydanej przez Instytut Techniki Budowlanej, natomiast samo przygotowanie budowy i montaż konstrukcji w warunkach zimowych stanowi odrębne zagadnienie. Stateczność i bezpieczeństwo konstrukcji wznoszonej z użyciem gotowych elementów, np. belek, wymaga wykorzystania przy montażu prefabrykatów szeregu różnych rozwiązań połączeń systemowych między elementami, akcesoriami oraz innymi rodzajami materiałów i konstrukcji. Szczególnie ważna podczas montażu prefabrykatów jest kwestia połączeń w takich miejscach jak oparcia płatwi na dźwigarze, mocowania pokryć dachowych i ściennych z blachy trapezowej do płatwi, połączenia dźwigarów i słupów, oparcia dźwigara na słupie lub belce, belki na słupie, płyt stropowych, połączenia płyta ścienna-podpora bądź ściana-ściana, styki słupów, połączenia płyt, uciąglenia, zespolenia, a także połączenia prefabrykatów z innymi materiałami, mocowanie urządzeń technologicznych, elementów podwieszonych, konstrukcji stalowych. Podstawowy sposób oparcia dźwigara na słupie lub belce prefabrykowanej to przegubowo-nieprzesuwny w postaci podparcia na podkładzie elastomerowym. Połączenie takie zabezpieczone jest przed przesuwem i obrotem dwoma trzpieniami zabetonowanymi w przelotowych otworach z rury karbowanej „robusta” lub prostokątnej. W przypadku momentu obrotowego występującego na skutek niesymetrycznego obciążenia (np. w belkach szczytowych czy krawędziowych) dodatkowe zabezpieczenie wykonuje się przez zastąpienie pręta żebrowanego gwintowanym z podkładką i nakrętką na górze belki. Alternatywnym sposobem zabezpieczenia dźwigara przed obrotem jest umieszczanie go w gnieździe, tzw. widłach. To sposób montażu prefabrykatów spotyka się także w przypadku oparcia dźwigara na podciągu, gdy w celu poprawienia funkcjonalności hali rezygnuje się z części słupów wewnętrznych. Przy montażu prefabrykatów najpowszechniejszym sposobem oparcia belki na słupie jest wykorzystanie krótkiego wspornika. W słupie może on przybierać formę prostą lub z ukosem. Belkę prefabrykowaną wykonuje się z podcięciem, kiedy dolna krawędź może licować ze spodem wspornika słupa, lub bez podcięcia. Przy oparciu elementów prefabrykowanych standardowo wykorzystuje się podkładki elastomerowe. Ich parametry materiałowe zapewniają konstrukcji projektowane stopnie swobody oraz przekazanie obciążeń pomiędzy łączonymi elementami w określonym punkcie. Zastosowanie przy montażu prefabrykatów podkładek umożliwia w szczególności prawidłowy rozkład naprężeń oraz możliwość obrotu elementów na podporze, co zapobiega uszkodzeniu betonu na krawędzi oparcia. Wymiary i typ podkładki dobiera się po uwzględnieniu reakcji na podporze, planowanych przemieszczeń i kąta obrotu oraz odległości krawędziowych. W przypadku braku jej zastosowania połączenie narażone jest na uszkodzenia związane z pracą elementów. Ich konsekwencje są bardzo poważne i obejmują wykruszenia krawędzi belki, znaczne odspojenia betonu konstrukcji lub w skrajnym przypadku odspojenia wsporników na słupach. Wykorzystanie systemowych rozwiązań połączeniowych umożliwia również wykonanie uciąglenia belki wieloprzęsłowej poprzez prefabrykowany słup. Jest ono wykonywane z zastosowaniem gwintowanych łączników zbrojeniowych oraz uszorstnienia powierzchni betonu lub dyblowania. Dla takiego połączenia wymagany jest rozstaw prętów zbrojenia głównego słupa, umożliwiający przeprowadzenie zbrojenia uciąglającego (z uwzględnieniem zewnętrznej średnicy mufy łączącej zbrojenie). Na kompletny system łączników zbrojeniowych wykorzystywanych przy montażu prefabrykatów składają się pręty zaopatrzone w nagwintowaną mufę (umieszczane w elemencie prefabrykowanym) oraz z gwintem, wkręcane na budowie w poziomie nadbetonu, belki lub specjalnego podcięcia w prefabrykacie. System łączników zbrojeniowych może być zastąpiony prętami gwintowanymi, a na złączach długimi nakrętkami. Alternatywnym nowoczesnym rozwiązaniem montażu prefabrykatów w stosunku do standardowego połączenia słup-belka są zintegrowane łączniki słupowo-belkowe. System taki składa się z gniazda słupowego oraz łącznika belkowego z wysuwanym „nożem”. W tym systemie dzięki przesunięciu punktu oparcia w kierunku osi słupa znacznie zredukowany zostaje mimośród działania siły pionowej z belki. net/t/galleries/gf-H4E2-mQJN-kEdJ_montaz-prefabrykatow-dzwigary-i-belki-prefabrykowane-na-czym-polegaja-prace-montazowe-664x442-nocrop. jpg" width="664" height="442"/>montaż prefabrykatów: zróżnicowana geometria układu podparcia belki na wsporniku słupa W konstrukcjach hal w przypadku braku występowania sztywnej płyty stropu (przy lekkim pokryciu dachowym z blachy trapezowej) zachodzi niekiedy potrzeba uciąglenia wieńca górnego, „spinającego” cały obiekt. W przypadku montażu prefabrykatów można to zrealizować przez połączenie w węzłach konstrukcji górnego zbrojenia prefabrykowanych elementów. Często wykorzystuje się w takiej sytuacji pręty mufowe, które w połączeniu z nagwintowanymi oraz zakładami z prętami prefabrykatów zapewniają ciągłość zbrojenia. net/t/galleries/gf-VJVn-oupn-mjhL_montaz-prefabrykatow-dzwigary-i-belki-prefabrykowane-na-czym-polegaja-prace-montazowe-664x442-nocrop. jpg" width="664" height="442"/>Montaż prefabrykatów: belki przewidziane do uciąglenia – widoczne zbrojenie do połączeń gwintowanych, uszorstniona powierzchnia czołowa do zespolenia z monolitem i odsłonięcie części zbrojenia w celu dołożenia części prętów uciąglających Połączenia zbrojenia przy użyciu systemu łączników zbrojeniowych i prętów gwintowanych wykorzystuje się również do uciąglania przy tworzeniu sztywnych ram konstrukcyjnych w oparciu o elementy prefabrykowane. Z uwagi na znaczny koszt i konieczność bardzo dokładnego wykonywania montażu prefabrykatów zaleca się ograniczenie stosowania uciągleń głównych elementów konstrukcyjnych wyłącznie do przypadków, w których nie ma możliwości osiągnięcia zamierzonego efektu przy użyciu połączeń przegubowych. W odróżnieniu od uciąglania połączeń ramowych (słup-belka) te dotyczące belek stropowych podczas montażu prefabrykatów stosuje się często. Najkorzystniejszym wariantem jest użycie belek prefabrykowanych betonowanych do wysokości, która wystarcza do zapewnienia nośności na obciążenia ciężarem własnym konstrukcji, z wypuszczonym zbrojeniem do nadbetonu na grubość stropu. Umożliwia to wykonanie przekroju zespolonego, a w przestrzeni nadbetonu połączeń zespalających i uciąglających, również w postaci prętów dokładanych w połączeniach na zakład lub spawanych do zbrojenia prefabrykatu. Montaż muszli stojących
Zawór spłukujący ciśnieniowy
Podejścia pod muszle warszawskie
Podejścia pod muszle kompaktowe
Muszle stojące dla dzieci
Montaż prefabrykatów – podstawowe zasady montażu dźwigarów i belek prefabrykowanych
Montaż prefabrykatów – rozwiązania konstrukcyjne połączeń węzłów
Montaż prefabrykatów – oparcie dźwigara na słupie lub belce
Montaż prefabrykatów – oparcie belki na słupie
Montaż prefabrykatów. Uciąglenia i zespolenia
Data publikacji: 15. 11. 2021
Połączenia montażowe konstrukcji przestrzennych z blach (zbiorniki, rurociągi itp. ), ze względu na wymaganą szczelność i znaczne siły przenoszone przez złącza, wykonywane są z reguły jako spawane. Jednak i w tych przypadkach udaje się nieraz zastosowanie mniej pracochłonnych połączeń skręcanych typu kołnierzowego z odpowiednim uszczelnieniem. Połączenia tego rodzaju muszą być szczególnie dokładnie przygotowane w wytwórni (program uprawnienia budowlane na komputer).
W niektórych konstrukcjach przestrzennych z blach o nieznacznej grubości, zwłaszcza silosów, wprowadza się mieszane złącza o bardzo niskiej pracochłonności montażowej. Należą do nich złącza zwijane w rąbek stojący, stosowane do spiralnego łączenia taśm z blachy stalowej grubości 4-8 mm przy użyciu specjalnego urządzenia (system „Lipp”).
Dla spoin czołowych wykonywanych z podpawaniem grani, lecz bez jej wycinania, ilość stopiwa zwiększa się o ok. 10%, a przy spawaniu z wycinaniem grani o ok. 60% (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Równocześnie obniżenie wytrzymałości obliczeniowej spoin montażowych o 10-30% wpływa jeszcze bardziej na zwiększenie zużycia materiałów spawalniczych i na pracochłonność takich złączy.
Spoiny czołowe. W połączeniach doczołowych naprężenia oblicza się na podstawie przekroju poprzecznego spoiny, przy czym grubość obliczeniowa spoiny jest równa grubości cieńszej z łączonych części. Pod względem wytrzymałościowym kształt przekroju poprawnie wykonanej spoiny czołowej nie ma wpływu na wartość naprężeń.
Rozróżnia się jedynie spoiny z podpawaniem i bez podpawania grani. Natomiast pod względem technologicznym kształt rowka spoiny wpływa na wielkość zużycia materiałów dodatkowych do spawania, tj. elektrod lub drutu, i energii oraz na czas spawania (uprawnienia budowlane). Sposób ukosowania materiału i kształt rowka spoiny określają normy w zależności od metody spawania i grubości spawanego materiału.
Złącza doczołowe bez ukosowania brzegów materiału można stosować przy spawaniu łukowym ręcznym do grubości materiału 9 - 6 mm, przy spawaniu automatycznym pod topnikiem do p = 10 mm, przy spawaniu elektrożużlowym zaś niezależnie od grubości g (program egzamin ustny).
Kąt ukosowania
Przy spawaniu łukowym ręcznym dla grubości materiału g ponad 6 mm stosuje się ukosowanie krawędzi w celu zapewnienia dostępu elektrody do grani spoiny. Kąt ukosowania a zależy od średnicy elektrody dc i wynosi 60° dla elektrod średnicy 5-P6 mm (głównie dla złączy warsztatowych) oraz 45° dla elektrod średnicy 4 mm (najczęściej dla złączy montażowych).
Dla umknięcia stopienia krawędzi materiału w grani spoiny i wyciekania stopiwa, przy ukosowaniu krawędzi wykonuje się próg wysokości p = 2-M mm. W przypadku spoin wykonywanych jednostronnie na podkładce stosuje się ostry ukos bez progu, z jednoczesnym zwiększeniem odstępu brzegów materiału 4-5 mm (opinie o programie).
Materiał grubości od 6 mm do 25-30 mm ukosuje się zazwyczaj na V lub na X, w zależności od grubości i dostępu do spawania. Dla materiału grubości do 12 mm stosuje się na ogół spoiny V o kącie rowka 60°. Spoina X, wymagająca znacznie mniej stopiwa niż V i wywołująca dużo mniejsze odkształcenia kątowe i poprzeczne, jest zalecana dla materiałów grubości od 12 mm do 25-30 mm. Spoiny X mogą być stosowane tylko w przypadku obustronnego dostępu, co przy spawaniu w pozycji podolnej wymaga odwrócenia spawanego elementu (segregator aktów prawnych).
Przy jednostronnym dostępie stosuje się spoiny V o kącie rozwarcia do 30° i o szerszym odstępie krawędzi rowka.
Materiał grubości powyżej 30 mm ukosuje się na U.
W złączach montażowych spawanych w pozycjach przymusowych korzystne jest stosowanie ukosowania na niesymetryczne X lub U, przy czym dolny rowek spoiny jest znacznie mniejszy od górnego (promocja 3 w 1). Umożliwia to wykonanie większej części spoiny w dogodnym położeniu podolnym do wykonania pozostaje tylko podpawanie w położeniu pułapowym.
45 565
użytkowników zdobyło uprawnienia budowlane z nami
97%
powtarzalności bazy pytań na egzaminie pisemnym i ustnym
COVID-19
z uwagi na panującą pandemię każdy kandydat jest zobowiązany do posiadania własnych aktów prawnych! Sprawdź ofertę w zakładce SEGREGATOR AKTY PRAWNE 2023 - właśnie taki segregator będziesz mógł zabrać ze sobą na swój egzamin!
Powiązane artykuły
Wróblewski założył natychmiastowe działanie obrazu. Ma być tak jak w kinie! Atak na wyobraźnię i gra na emocjach. To pierwszy…
Najważniejszą jej cechą jest więź między żywymi i umarłymi (obraz Matka z zabitym synem i wariacje tematu). Jej prosta emocjonalność…
Aktywny rozwój duchowy młodego artysty doprowadził go do punktu, w którym musiał odpowiedzieć na pytanie zasadnicze dla rozwoju własnego systemu…
Postawa krytyka-badacza-fachowca prowadzi ich do absolutyzacji wolności artysty i (w przeciwieństwie do Hanuska) uznania status quo współczesnego modelu kultury. Dla…
